Zoveel kinderen in mijn praktijk zien en/of spreken nog overledenen. Opa’s of oma’s die al zijn overleden, soms zelfs hebben ze hen niet eens “in het echt” ontmoet. Ze hebben een onzichtbaar (voor de volwassenen dan) vriendje wat een overleden broertje/zusje blijkt te zijn. Ze zien andere onbekende overledenen die bij hen langs komen. Ze zien engelen die hen vertellen dat ze altijd bij hen zijn. Ze hebben nog herinneringen aan vorige levens.
Wat kun je hier als volwassenen mee? Is het fantasie van het kind of schuilt er meer achter? Vertelt het ons misschien dat ons leven niet stopt bij onze fysieke dood? Vertellen onze kinderen ons dit, zodat wij het ons ook weer gaan herinneren? Onze kinderen weten het nog en ze vertellen het ons niet zomaar…
Misschien is het tijd dat wij ons dit ook weer gaan herinneren, zodat we anders naar ons leven in het hier & nu gaan kijken. We mogen weer voluit gaan leven, vol passie & levensvreugde. Wetende dat de fysieke dood ooit komt, maar dat onze ziel verder leeft. Wees niet bang voor de dood. Het is slechts een overgang naar een volgend avontuur 
