Zomaar ineens word ik geraakt door een muziekstuk. Gecombineerd met kunst een prachtige streling voor mijn zintuigen. Ik voel dat er iets anders wordt geprikkeld dan (alleen) mijn brein. Dit is mijn ziel die aangeraakt wordt. Iets groters dan ik met mijn denken kan begrijpen. Iets oneindigs en iets heel groots, allesomvattend.
Ik herken het. Ik herinner het me weer. Oh ja, dit is is wie ik ten diepste ben. Dit is waar ik vandaan kom. Een plek die ik niet goed kan omschrijven met de woorden die ik heb geleerd. Maar het is een plek die ik zo goed ken, waar ik me zo thuis voel. Een zucht ontsnapt me, tranen schieten in mijn ogen.
Niet omdat ik me verdrietig voel, maar omdat ik weer weet en voel, diep van binnen, hier kom ik vandaan en hier ga ik ooit weer naar terug.
Thuis. En tegelijkertijd kan ik het hier ook voelen. In het hier & nu, op deze plek, op dit moment. Ook in het hier & nu is dit grote gevoel, dit thuiskomen. Het gaat door alles heen en omvat me helemaal. Ik kan me er helemaal in weg laten zakken, het draagt me en omarmt me. Het voedt me met liefde en warmte.
Het is niet enkel mijn thuis. Het is ten diepste wie ik ben.
