Ik zie, ik zie wat jij niet ziet… wie kent dit eeuwenoude spelletje niet? Heel wat autovakanties of “verloren” momenten thuis wordt dit spelletje gespeeld.
Voor sommige kinderen en volwassenen is het ook nog iets anders. Is het helemaal geen spelletje, maar de dagelijkse realiteit. Veel kinderen die ik in mijn praktijk krijg, zien meer dan dat bijvoorbeeld hun ouders of broertjes of zusjes zien. Ze zien bijvoorbeeld aura’s (kleuren) om mensen heen. Ze hebben het over engelen die bij hen zijn of een overleden opa of oma. En wat te denken van de “denkbeeldige vriendjes” die heel veel kinderen vroeger hadden?
Ook kom ik steeds meer kinderen tegen, die zich nog vorige levens herinneren. Ze kunnen ineens tegen hun moeder zeggen dat zij niet zijn/haar echte moeder is. Dat er eerst een andere mama was…Soms komen ineens herinneringen naar boven: “Ik heb jou uitgezocht hè papa, ik wilde bij jou komen”…
Voor veel ouders kan dit behoorlijk eng en confronterend zijn. Is mijn kind gek? Heeft het hulp nodig? Gaat het wel weer over? Je mag gerust zijn. Je kind is niet gek! Of je kind hulp nodig heeft, hangt van een aantal factoren af en of het weer over gaat ook!
Of je kind hulp nodig heeft, hangt af van het feit of je kind er last van heeft. Is je kind bang voor de dingen / personen die hij ziet of vindt hij het alleen maar fijn? Misschien geeft het juist wel een veilig gevoel wetende dat er iemand bij je is. Soms vinden kinderen het wel beangstigend. Ze krijgen last van nachtmerries, gaan weer bedplassen, zijn bang of ze durven bijvoorbeeld niet meer alleen naar hun slaapkamer. Dan is het belangrijk dat er goede begeleiding komt.
Gaat het over? Dat kan. Vaak tot een jaar of 7 / 8 hebben kinderen dit soort ervaringen, herinneringen. Daarna kan het minder worden of zelfs helemaal stoppen. Maar dat hoeft niet. En wanneer je kind er geen last van heeft, is dit alleen maar mooi vind ik. Kinderen zijn enorm verbonden met de plaats waar ze vandaan komen, de plaats van voor hun geboorte. Ze zijn nog zo intuïtief en hoe mooi is het wanneer ze dit zouden kunnen behouden. Het is een prachtige kwaliteit die ze later altijd goed kunnen toepassen en gebruiken.
Wat kun je als ouder doen wanneer je kind meer ziet / ervaart, dan jezelf? Praat er over, wees nieuwsgierig en open. Nodig je kind uit om er over te praten. Laat je kind voelen dat je er voor hem/haar wilt zijn en dat alles bespreekbaar is. Ook al begrijp je het zelf niet, wanneer je kind voelt dat het thuis oké is om dit bespreken, bied je je kind de veilige basis die het zo nodig heeft!
En schakel hulp in wanneer je merkt dat je kind echt bang is. Blijf praten, blijf in gesprek en laat je verrassen door de wijsheid en kennis die deze kinderen in zich hebben!