Hoe rouw minder rauw wordt
Rouw overkomt ons allemaal. De situaties zijn verschillend, maar we krijgen allemaal in ons leven te maken met rouw.
Bijzonder is het daarom, dat we het nog steeds moeilijk vinden om het hier over te hebben. We voelen ons er ongemakkelijk bij en blijven er het liefst zo ver mogelijk bij vandaan.
Zelfs in de DSM willen ze vermelden dat er een bepaalde tijd aan rouw zit en duurt jouw rouw langer, dan wordt het zorgwekkend. Alsof rouw zich in een hokje laat duwen, zich laat sturen door tijd en afspraken. Zo werkt het niet.
Rouw gaat zijn eigen weg. Volgt geen schema’s, al zijn er wel verschillende stadia te benoemen. Maar ook die stadia gebeuren door elkaar heen, niets staat vast. Verlies en afscheid nemen van iemand waar je erg veel van houdt, is ontzettend pijnlijk. Het voelt alsof het nooit meer mooi zal zijn en confronteert je ook met je eigen sterfelijkheid.
Het drukt je met de neus op de feiten en verplicht je tot stilstaan.
Stilstaan bij jouw verdriet. Stilstaan bij het gemis. Stilstaan bij de dood. En daarmee ook stilstaan bij het leven. Bovenal gaat rouw ook over de Liefde. Het mooie aan Liefde is, dat het oneindig is. Liefde stopt niet bij de dood, maar ze gaat door. Eeuwig. Liefde gaat alle grenzen voorbij, zelfs de grens van de dood.
Ieder komt te overlijden op het moment dat het voor zijn ziel voltooid is. Iedereen heeft een zielsplan met daarin in elk geval duidelijk wanneer het jouw tijd is om weer terug te gaan naar de Lichtwereld. Het betekent niet dat alles vast ligt, we hebben onze eigen vrije wil om ons leven te leven zoals wij dat wensen. Ik voel en weet wel heel diep van binnen, dat iedereen exact overlijdt op dat punt dat voor hem of haar bedoeld is. Dat is het moment dat je weer “naar huis” mag, terug naar het Licht.
Kleine kinderen tekenen dit ook vaak als licht en goud en zilver, een opwaartse spiraal, vaak met een levensboom erbij. Eén en al liefde, licht en blijdschap. De geboorte tekenen zij juist als een neerwaartse spiraal, donker en zwart. Ze weten dat het zwaar is, terug in een lichaam in plaats van de vrijheid die we in de Lichtwereld ervaren.
De ziel ervaart de dood dus heel anders dan dat wij hem als mens hier op aarde beleven. De kunst is om weer te voelen en wéten dat wij die ziel zijn. Wij zijn niet alleen dit menselijke lichaam, we zijn die ziel. We hebben dit lichaam gekregen, maar we zíjn diep van binnen die ziel. Die ziel die nooit kan overlijden, maar verder leeft, alleen dan in een andere vorm.
Als achterblijvers mogen we voelen dat onder het verdriet nog steeds de Liefde zit. Wanneer we die weer kunnen voelen, kunnen we de verbinding weer voelen met onze geliefden. Dan voel je dat de Liefde er nog steeds is, zelfs nog dieper en voller dan je ooit hebt gevoeld.
Je voelt dan niet alleen de verbinding met de ander, maar ook steeds meer met jezelf. Dat jij zélf die ziel bent, die Liefde. En dat jullie verbinding nooit kapot kan gaan of vergeten kan worden. Dat is onmogelijk, omdat Liefde nu eenmaal onvoorwaardelijk en oneindig is. De Liefde en het leven gaat door, alleen op een andere frequentie. Het is opnieuw leren afstemmen op elkaar.
En dat maakt dat jouw rouw iets minder rauw wordt. Je zult nog steeds een rouwproces doormaken, maar nu vanuit een andere perceptie. Elk rouwproces is een transformatieproces. Natuurlijk is en blijft het een heftig proces. Het is oké om je niet oké te voelen. Ook dat hoort er bij, ook al willen we daar het liefst met een grote boog omheen. Maar verdriet, boosheid en rouw horen er nu eenmaal bij. Er mag ruimte zijn voor het verdriet en alle andere emoties die er bij komen kijken en hoe meer we dat durven toe te laten, hoe meer we ook zullen ervaren dat de Liefde overblijft.
Wanneer je heel stil wordt en stil gaat staan te midden van al het emotiegeweld dat er op je af komt, zul je merken dat er een enorme verdieping komt in jullie Liefde. Een andere vorm, een meer intensere vorm. Liefde gaat nooit stuk, Liefde sterft niet. Zij verbindt en raakt je in je hart zodat je voelt dat jullie voor altijd verbonden zijn.
Je weet dan dat hij/zij zijn/haar eigen pad gaat bewandelen en dat dat oké is en dat jij de jouwe hier op aarde nog mag voortzetten. En door alles heen, voel je jullie verbinding, als een onzichtbaar koord waarmee jullie verbonden zijn ❤️